Dönüş ibresi
pervasız bir acelede
oysa
kırık özleyiş
ağır aksak
demir almak ister
küstah zamanın
yüzsüz
alın çatısından


Bir an
bir an daha
çok görmese
ne olurdu sanki devran


ki;
o yarin
gamzelerine yansısaydı
derin bedenin
feryadı


Vakit tamam


Seferi bir adamın
gölgesine sığınır
artık tüm makamlar
hüzzama yönelir
adımlar çaresiz


Saklanıp
alaca karanlığa
örtünmek ister
kocaman
acı
devrilir
dalgın bakışlar


Tarafından
sevilmez artık
durgun
yol aralıklarındaki
duraklarda
kulaklara vurup
yankılanan
bin bir ses


Lakin
zamana sıkılan
her kurşun
rüzgarın ucunda
yitip
üç adım öteye düşer


Can,
cansız tetik


Yoktur
adama
andan başka zaman


Denizin dudağında
sürüklenen hasreti
dalgalarına yüklediği
çığlığıyla
adı bilinmez
sahilleri döver durur
gecenin
umarsız vakitlerinde
dağılıp
azalır sessizliğe


Isırıp sızısını
katık eder
dilinin dertli yanını
uzaklaşan
fesleğen kokuları
karışır
ansızın
yudumlanan
her katran karası çaya
avunur
damağında
kalanlarla



Gün ağarır
biçare
Ve
merhaba koca şehir

Bilebilsen
o cana ne ağırsın



// ah canına yandığım
İstanbul
artık çekilmiyorsun…




Sen yar kadar
Sevilmiyorsun …..