Evhamlı bir adamdım gençliğim süresince
Yüreğim hangi hançeri yemiş olursa olsun
Çektiğim her acıya karşıda ketum kalırdım
Kırılmaktan çok kırma korkusuydu hastalığım

Üstadın "çile"sinde "anlamak"tı halim
"Anlamak yok çocuğum,anlar gibi olmak var;
Akıl için son tavır,saçlarını yolmak var..."
Gençliğimi özetleyen insandı üstad necip fazıl

Zaman evrimi elbet özgür bırakmadı benliğimi
Bir yandan insan sarrafı ederken adımı
Bir tarafta kendi sarraflığı ile aldı aklımı
Elbette insandı sebebi o saf halimin katili

Dost sandıklarım mutluluğun mecaz kelamı
Düşman bildiklerim dost kelimesinin eş anlamlısı
Dedim ya insandı saflığımın katili
Böyle öğrendim hayat tehlikesinin kimliğini

Herşeye kuşkulu yaklaşmış olsamda
Yetmedi hançerin kimden geleceğini öğrenmeye
Hele hastalığım kalp kırma korkusu olunca
Dahada derine inmişti hep yaralarım