aşktan tökezlemiş fikirlerim bir köşede
inceden süzüp duruyordu mahalleliyi
eşlik etmeye zaman bulamıyordum hiç
çünkü mahallenin mutluluğu başka bi şehir gibiydi

ödeyemiyordum da yaşanması gerekenlerin borcunu
hayat veresiyesini kabartıp duruyordum sadece
eşlik etmeden şehrin nefesine yaşıyordum
gitmelerin ukalası bir çocuktum

hangi mutluluğun piyesi olsa
ben bir köşeden gitmeliydim
bahane çoktu
çünkü bende gülmeye bile niyet yoktu

belki de bu yüzden hiç baktırmadım
kahve fincanına saklı o muzip
amacı neşe olan yalanlara
içtikçe ben diye seslendim hep fincanlara

zamanı takvimin yanına asmış
o biçim gidişlerin bitirdiklerini haykırıyordum
kimse de yoktu şu kahrolası kapıyı çalıp
şu perişan halimi sorgulayacak

çalsaydı, sağıp dertlerimi
ikram edecektim
bir halleşmenin hasretini
oracıkta nefensinden kesecektim

ama olmadı
ne benim kafa aşktan ayrıldı
ne de bir olay hayat diye ayılttı
aynı mahallenin aynı salıncağında sallandım hep

tökezleyen fikirlerimin
o yaşadığı saadet ile
ekleyip durdum ömrü
o demin bitmişliğine