ben doğduğumda vardım
başucundaydım varlığımın
korkak gözlerle bakan çocukluğumda
bir nefes koklayacak kadar kaldım

tuttum ellerinden
titreyen ellerinden tuttum
kaşla göz arası
bir nefeste çocukluğumu yuttum
ölüme mahkum bir hükümlüye
yardım ve yataklıktan suçluyum

ben dimdik ben ayakta
kurtlarla sofralar kurarken
o zavallı çoçuğu
iki büklüm içimde unuttum
suçluyum

bazen ayaklanıyor içimde
bir bahar cemresiyle
yada düşen bir yaprak
kara kafa tutan kardelen cüretiyle

hep susturuyorum
tarihi geçmiş prangalarını
yenileriyle değiştiriyorum

her sabah kalktığımda
vedalaşıyorum kendimle
nasıl değişiyorum bir bilseniz

ama gece el ayak çekilince
şairler yıllanmış şiirlerini içip
çıplak ruhlarıyla yüzleştiğinde
aklıma geliyor çocuğum
çocukluğum

harbettiğim
hapsettiğim
levmettiğim
o çocuğu
salıveriyorum şiir bahçelerine..