Parçalanan yüreğin dökülen kan izinde
Hasretin boranına sarıldı çıktı Canan
Ne yol belli gözünde nede fer var dizinde
Yanağı gül goncası yarıldı çıktı Canan



Döne döne severdi getirirdi diline
Kendini benzetirdi çölde yaban gülüne
Ne küstü ne barıştı kapıldı yaz seline
Şol cennet ırmağında haz ile aktı Canan


Kat ettiğin yollarda mihenk taşı olmuştu
Gözleri sağanaktı çukurları dolmuştu
Yaratana sığınan ondan ilham almıştı
Urun urun gezerek uzaktan baktı Canan



Dara düştü yüreği telkin etti gitmeyi
Zamanın dişlisinde azar azar bitmeyi
Merhamete sığındı azıl etti fitneyi
Göklerde süzülerek yıldızlar yaktı Canan


Çim döken yüreğine kirpik kirpik vuruyor
Aşkın Nazenin hali boynu bükük duruyor
Daracık kalan gönül yine hayal kuruyor
Sabrını Nadas edip gözyaşı ekti Canan



Gönül yolu görünmez varıp da, girmeyince
Atlas libas bilinmez otağa sermeyince
Ruhu bedenden alan kederi görmeyince
Yırttı keten gömleği ipini çekti Canan



NOT : Urun Urun, gizli gizli.

Manisa