iyi geceler...
iyi geceler sevgili,iyi geceler...
sana her iyi geceler deyişimde
bir sonra ki sabahı iple çektim.
o ipleri birbirine bağlayıp
umutlarıma salladım,
umutlarımıda biriktirip,
bir kayalığın tepesine çıktım.
aşağı baktığımda orda kendimi gördüm,
taa en dipte,
karanlık bir köşeye kıvrılmış beni.
sen ise sahil kenarında
yürüyen bir kum tanesiydin.
yukardan bakıldığında
en çok parlayanı,
en asil yürüyeniydin.
bir anlık da olsa seni kıskandım,
o neşemsi tenini ve parıldayan ruhunu,
ve sonra, daha uzun bir süre,
daha çok kıskandım,
geçerken sana değen tenleri ve dokunuşları...
umutlarımı koyduğum sepetimden çıkardım
ve avuçlarıma aldım,
o kadar uzun zaman oluyordu ki biriktireli,
nerdeyse avuçlarımdan taşıyordu.
ve onlarla vedalaştım...
onca zaman biriktirdiğim
her gün kutusundan çıkarıp
bakıp bakıp sakladığım,
birşey olucak diye yüreğimin oynadığı
umutlarımla vedalaştım...
avuçlarımı yavaşça açtım,
umutlarımın kayalıklardan
aşağı süzülmesini seyrettim,
seyrederken gözümden
bir damla yaş geldi,
sadece bir damla...
oturup,ağlayacak ve arkasından
unutacak kadar değersiz değildi
çünkü onlar.
tekrar sana baktım,
aşağıda ki sana,
bir an parlaklığın soldu,
umutlarım gibi parlaklığın tükendi,
o bir an da olsa
benim içim huzur doldu.
sonra birde kendime baktım,
umutlarım yok oldukça,
daha da kendine çekilen bana,
kendini daha kuytulara,
daha karanlıklara çeken bana...
ve o zaman anladım,
sana koşmaya çalıştıkça kalbim,
bedenim bir bir geriliyordu,
sonunda gitcek köşem kalmadığında ise
yalvaran yakarışlarla sana baktım,
sen ise o alımlı edanla,
sahilin bir kenarından diğerine
umarsızca yürüyordun.
ve o zaman anladım,
veda zamanı aslında çoktan geçmiştide,
ben senden geçememiştim...
iyi geceler sevgili, iyi geceler...
iyi geceler...