ÜZGÜNÜM....
neden peki ?
kim için ?
aklımda çok soru var
ama cevap bulamıyorum işte


üzgünüm ama ifade edemiyorum işte
gülüyorum...
ama herkes mutlu sanıyor
hatta sevdiklerin bile anlamıyor bazen seni


çok gülüyorsun
çok konuşuyorsun
ama mutsuzsun
ve yalnızsın
ama kimse bilmiyor


ne yapmam gerekiyor bilmiyorum
sadece yalnız ağlıyorum
yorganıma sarılıyorum
hıçkırıklarım duyulmasın diye
sarılıyorum yastığıma


hiç bir şey gelmiyor da aklıma
yalnızlık doluyor damarlarıma kimse yokken
çok üşüyorum
ve....
hıçkırıklarım biraz daha esir altına alıyor beni
kayboluyorum gecenin mavisinde


sabah uyanıyorum birden
etrafıma bakıyorum
kimse yok
yalnızlık kokuyor her köşe
sonra ayağa kalkıyorum ve aynaya bakıyorum
yine şişmiş gözlerim
sonra vaktimin geldiğini anlıyorum
yüzüme bir gülümseme yerleştiriyorum
burada bitiyor işte
yalancı bir gülümsemeye yine yenik düşüyorum
yine....özgür ruh...