Bugün İstanbul suskun,
Bugün İstanbul yorgun,
Bugün İstanbul solgun.
Ben gibi,
Benim gibi,
Epeyce bozgun.

Bak, sessizliğim çökmüş koca şehrin üstüne,
İstanbul ağlıyor benim yerime.
Her damla kederimi taşıyor üzerinde,
Etrafa yayılıyor küflü hüznümün kokusu keskince,
İnsanlar boğuk bir telaşla koşuşturuyor caddede.
Buğulu cama dayanmış bir ben var, öylece.
Gözlerim sabitlenmiş bir yerde.
Bir heykel misali donuğum, hareketsiz,
Ve kendi iklimimden kaçak, sessiz.

Koca şehir inliyor dilsiz haykırışlarımla,
Öyle ki; çığlık çığlığa bürünmüşüm sükuta.
Kırgınlıklarım taşıyor bir sel misali evlere,
İstanbul kaldıramıyor bu kadar derdi heybesinde.
Gönlüm su alan bir gemi şimdi en can alıcı yerinden,
Özgürlüğüne uçarken vurulmuş bir kuş sanki tam kalbinden.

Bugün ardına bakmadan terketti bu şehri;
Mutluluk, dönüşü olmayan bir yolcu şimdi.
Durduramadım, koştum peşinden gittim,
Çarptı yüzüme yalnızlığımı, bir tokat misali.
Bak yanıyorum soğuktan, titriyor ellerim.
Avucumda ağır yaralı hayallerim.
Çok koştum yoruldum, kesiliyor nefesim.
Kaldırımlara yapışmış ayak izlerim,
Bugün kaldırımlar bana ağlıyor,
Çünkü çiğneyip geçtikleri benim düşlerim.

Bugün bir İstanbul var bir de Ben,
Bugün başka kimse yok bizden.
Bugün bir İstanbul var bir de Ben,
Bugün üşüyoruz kimsesizliğimizden.
Bugün birbirimize bir biz varız,
Birimiz susar birimiz ağlarız.

Ama biliyorum
Birazdan yağmur diner.
"Benden bu kadar" deyip,
Yağmurunu gözlerime teslim eder,
Ve herkes gibi İstanbul da gider..