Mahcemali bir güzelin, yaktı sinem kor eyledi,
Duçar etti aşk derdine, yaşamayı zor eyledi.

Bende kıldı sevdasına, naçar kalan kul eyledi,
Saldı meçhul sokaklara, “var yolunu bul” eyledi.

Kahverengi gözlerine, esir düşen yar eyledi,
Çıkmaz oldu düşlerimden, yüreğimi dar eyledi.

Meftun kıldı gülüşüne, ama sonra ar eyledi,
Dertli bülbül gibi gönlüm, hasretiyle zar eyledi.

Kumral sarı saçlarını, dağıtıp da "ör" eyledi,
salıverip esen yele “güzel neymiş gör” eyledi.

Mehtap olup ışıl ışıl, karanlığı nur eyledi,
Kavuşmanın hayalini, “gece gündüz kur” eyledi.

Seher yeli gibi esip, yüreğimi hoş eyledi,
“Geçti, gitti, bitti” dedi, hevesimi boş eyledi.

Sohbet etti tatlı tatlı, muhabbeti bal eyledi,
Ancak kısa sürdü bu hal, anılarla kal” eyledi.

Baktı dönüp gitmiyorum, sözlerini sert eyledi,
Yüzün asıp sitem etti, ciğerime dert eyledi.

Kaşlarını geriverdi, kirpikleri ok eyledi,
Vurdu beni can evimden, umudumu yok eyledi.

Zülfü ipek telli güzel, beni kırık saz eyledi,
Şairlerin kaderidir, “al kalemi yaz” eyledi.