Ya Rab!
İçimiz yanıyor yüreğimiz kan ağlıyor
Canımız acıyor sen sabır ver
Nefes alırken kendimi suçlu hissediyorum
Onların nefesinden mi ç/aldım
Gencecik fidanlardı onlar
Sırtımızı Mehmetlere yaslayıp
Rahat yatağımızda uyurken
Şanla, şerefle vatan uğruna nefes alamadan gittiler
Onları cennetine mazhar eyle ya rab!

Ya Rab!
İsyanım sana değil
Yeter artık akan kan dursun
Ademin yüreği yaralı içi kan ağlıyor
Daha yetmedi mi? Nereye kadar?
“Yalnız Senden yardım diler yalnız Sana kulluk ederiz
Seni sığınak barınak tutamak biliriz”
Senin verdiğin canı alanları
Üç beş çapulcuya çanak tutanları sana havale eder Y/ALLAH deriz.

Ya Rab!
Sustum! Söyleyecek sözüm kalmadı
Sözün bittiği yerdeyim, kelimelerim kifayetsiz
Cümlelerim yetim ve öksüz
Ya Rab! Sen “ol” demezsen
Sinek kanadını oynatamaz, vardır bir hikmeti...

Ya Rab!
Dayanacak gücümüz kalmadı, sabrımız tükendi,
Bıçak kemiğe dayandı...
Yüreklerimiz evlerimiz yangın yeri
Çıktım huzuruna el açtım sana Ya Rab!
Ne olur “kahhar” ismi şerifin tecelli etsin!
Kun fe yekun
Emrin zalimler için olsun
Onları kahreyle ya rab!

Anaları evlatsız,
Gelinleri kocasız,
Çocukları babasız bırakanları,
Vatanıma göz dikenleri,
Milletime kastedenleri
Ezanımı dindirmek isteyenleri,
Şanlı bayrağımın dalgalanmasından rahatsız olanları
Kahr-u perişan eyle ya rab!


//Ahhhh be ANADOLU, şimdi yurdumun her köşesi ağlayan ANA DOLU//


Mustafa KARAAHMETOĞLU
07.09.2015

Sevgili Sevdegül’e gönül dolusu teşekkürler…


Kun fe yekun (Ol der oluverir)