Geceden başka kim örter?
Kim sinesinde saklar?
Olan biten hüzünleri kim peşinen kabullenir?
Ve ona bir şemsiye/kalkan olur.
Ey rahmet hazinesi gece;
Sen benim hırslarıma set çektiğin ne güzel örtüsün.
Sen olmasan,
Ben kendimi nasıl muhasebeye çekerdim?
Siz ey kendimi dinlediğim
Ve sonsuzluğun tadına vardığım
Ruhum ve bedenimle
Hamd ve şükürle gark olduğum kutlu geceler,
Siz insanın gerçekte hakikat aynasının ışığısınız.
Ve ben,
Zıt kardeşim gibi görünen gündüze de ziyadesiyle aşığım.
Birbirimizi kovalama derecesinde…
Ey simsiyah gibi görünüp
Korkutucu bir kimliğe bürünen gece
Uzun bir vadiyi hatırlatırsın tek başına giden yolcuyu
Fakat özümden kopan bir ümit ışığıdır geceyi sevdiren bana
Bir damla sevgi nuru aksa gönül göğünden
Nice metafizik tohumlar açar yayılır cihana
Ve tebessüm eder güller döner gülistana
Sevgi diyorum,
Yudumluyorum, ezel aşk şarabı içmiş mecnun gibi
Kin ve buud gayyasından
Ve kötülüklerin prangasından uzaklaşıp
Yürüyorum sahraya
Ebedi mutluluk için duyduğum özlemle
Kavuşmayı umuyorum
Hür bir iklime,
Ezeli Mahbub’a
Yusuf Erdoğan