Anlamıyorum...
Hiç uğramadığın kentlerin bu denli sen kokmasını bir türlü anlamıyorum...
Her yerde aynı anda batmış güneş...
Çünkü yokluğun tüm evrene yayılmış...
Nerede bir soğuk varsa, bir parça almıştır sensizlikten...
Nerede uykusuz bir gece varsa, hayalinden otlanmıştır bir kaç nefes... Muhakkak...

Sahi, yazları geceler kısa mı oluyordu..?
Öyle öğretmişlerdi değil mi bize..?
Bak işte, anlayamadığım şeyler çoğalıyor gün geçtikçe...
Burada kaç saattir gece saymadım ama aydınlık hiç uğramamış gibi...
Güneşle hiç tanışmamışım sanki...
Bir hayli ilginç...



Bugün içimdeki sen kadar kalabalık ve kainattaki ben kadar kimsesiz bir caddede aylak aylak yürürken, birden bir ses duydum...
Şimşekler çaktı gözlerimin içinde...
Adını zikretti biri ve desibeli bir hayli fazla idi...
Sanırım bir kadın kızına sesleniyordu...
Ve ardından şiveli bir cümle...
Adından başkasını anlayamadım...
Ama her yörede ayrı bir güzel ismin... Bugün bunu anladım...
Her gün yeni bir şey öğreniyorum,anlıyorum...
Anladığım her şeyin yanında da muhakkak bir bilinmezlik hediye ediyor zaman...
İşte bunu da anlamıyorum...



Zaman...
Ah şu zaman...
Seninle birlikte o da kaybolup gitti ömrümden...
Koluma taktığın saat hala duruyor lakin senden başka bir zamana bozuk...
Tek doğrum sensin ve sadece seni gösteriyor...
Üstelik öyle günde iki defa falan da değil...
Her saniye, her salise...
Her neyse...
Şimdi çoktan uyumuşsundur sen...
Ve rüyalardan da rüya beğeniyorsundur, ben burada kabuslarına bile razıyken...
Sana yüreğimdeki güzelliğin kadar iyi bir gece diliyorum kadın...
Ben uykusuzluğun koynunda gözlerinsizliğe direnirken...



Ağustos/13/2015
01: 25
Denizli...