bir varmış , bir daha bir varmış
uzak diyarlardan bir Yolcu gelmiş:

Çin’den .

adına, “ ilim” demişler .

ilim, ta Çin’den gelmiş
gecenin bağrında, gündüzleri çıkarıvermiş.


derdi varmış meğer
ondan , aşmış yollar …
“yaşanırken anlatılmaz, yaşanınca anlatılır” denenleri anlatmaya gelmiş
heybesinde kendince irili ufaklı kutular …


çek bir tane demiş, önüne gelene
gelen, bir kutu açmış elinden


herkesin kendine göre bir hayatı varmış


nasip …
açtığı kutu, herkese kendini anlatmış .


sonra, karşıdan bir yabancı daha geliyormuş
ilim,
gülümsemiş
gelenin kutusunda ne olduğunu bilmedeymiş
meğer .


Yabancı da çekmiş bir kutu …


neden,
diyememiş sonra.



hani kimine mavi bir nokta çıkmıştı ve şöyle demişti sahibine:
sana denizlerin ve gökyüzünün şahitliğinde açık ve seçik olanı haykırıyorum
ki açık ve seçik olanı görüyorsun.


hani sarıya boyanmış bir virgül çıkmışmış bir diğerine:
ey, yolcu
sana haykırıyorum
sana diyorum ki, papatyalarla bezeli bu yolda devam et
zira sen boyanmış olduğundan razı, boyaların Sahibi senden razı …


hatta öyle biri vardı ki
vallahi gelmiş geçmiş tüm insanlığın ortak paydası
hani , şu tanıdık
şu unutmaya yemin edip

bulup dertlenip

bulamayıp dertlenip …

evet, hatırladık
insana dair
insandan öte ...
kırmızı bir ünlem yanmış ve bir gülün dudağında aşk’ı sunmuş sahibine
ona aşk’ın Sahibinden bir selam yollamış .




Yolcu gülümsemiş, merak etmeye korkar ve sormaya dili varmayan Yabancıya
önce tutmuş yüreğini,
öpüp yerine koymuş, başını okşamış :
- etme merak,
- sana hepsi düştü evlat
- sana, üç nokta düştü …