ıhlamur koku sonbahar dumanı üstünde yalnızlığımı hatırlatır
içine şeker niyetine katılmış bir tutam sevgi
buğulu camdan baktığım sokaktaki yalnız o kadın kim
yüreği ellerinde ellerinde yalnızlığı



telaşlı adımları nefes nefese kalan soluğu
içine kaçan binlerce kuş çırpınmakta güm güm
ve binlerce umut yüreğini hallaç pamuğu gibi dövmekte
mülteci kadınların yaralı yüreklerinde kış sevdası bahar açmakta
yağmurun son damlasında asılı kalan hayaller suskun
ve bir bardak ıhlamur sıcaklığında hüzün



bu akşam bizim şarkımızı fısıldıyor ıhlamur kokulu yağmurlar
terine sinen sevda iksiri oluyor dudaklarımda
mutluluğun anahtarı pas tutuyor
kırk kilitli yalnızlığa hükümlü
ve bir bardak ıhlamur sıcaklığında hüzün



ve yine yalnızlığın dibine düştü o kadın
kimliği avuçlarında kül izi bırakarak
şehrin melekleri açıyor iki yana kanatlarını
umutların yok oluşunun yanan küllerinde bir tutam ıhlamur
kara kefen giyen ölüm melekleri yalnızlığın üstünü örtmekte o an



Mahmudiye Düzkaya