arıyorum ...
ben kimim?
ben, kendimi arıyorum

sokaklarıma soruyorum bir postacı selamında
bekçiye yanaşıyorum gece kılığına girip
sonra gündüzleri, günesime …

tamam, vazgeçtim
vazgectim
kendimi sormaktan ona, buna

bu olamaz
yaşamak bu olamaz
acı da bu değil tatlı da…
basit çığlıkların uğultusu kulaklarımda kir
sanrılarım dizboyu..
hakikate duvar olmuş bir algının balçığında yüzüyorum
boğuluyorum
kalabalığa akıyor bedenim
içimde kızılca kıyamet …
insanları durdurup sen kimsin diyorum
kimse anlatmıyor, bana aldanarak
insanlar kaygılı, üstad
dolup boşalıyor sokaklar
biri de durdurmayı yeğlemiyor yelkovanı
koşa koşa getirmeye gönüllü, ölümü

bir kaygıyı döllemek gerek yüreğime
geceyi emmiş hecelerden
tutuyorum, görüyorum, duyuyorum, söylüyorum’un çokça dışında
bir kristale kabza olmanın heyecanında
ben varım demeden
bende var’ın uzağında
bizde olmalı’nın telaşında
ben, kimliğmi arıyorum...