Kadıköy’de

Adım adım dolaşıyorum Kadıköy’de;
Binlerce insanın içinde, binlercesiyle birlikte.
Burnuma düşen mutlu doğa, al hadi derken simitçi,
Boyayayım mı diyen çocuk sesinde,
Ağır ağır kasveti atıyorum,
Mağaza afişlerine, elektrik direklerine.

Sakin, huzurlu ve mutluyum.
Ayrılığın acısı bende şimdi güzellik,
O’nun olmayışı sadece eksiklik.
Önceden O’nu gözlerinde düşünüyordum,
Şimdi Onsuz caddelerde.
Hala benimle, eminim gözlerimde.
Güle güle aşkım derken,
O içindeymiş gibi her sarı taksiye,
Elim havada asılı kalsada, yağmurum var akarken ellerime.


Sana aşkım gittikçe büyüyor.
Meğer ben;
Kuru dalların, soğuk rüzgarın hasretinde,
Sensiz geçecek bir baharın özleminde,
Belki döner ümidindeymişim.
Meğer ben Kadıköy’de;
Sensiz dolaşmanın nasıllığında,
Kalabalıkta senin gözlerimde farkedilmene,
En kötü anımda bana sarılıvermene hasretmişim.
Elveda aşkım derken meğer;
Ben seni bir gün nasıl özleyeceğimin,
Nasıl kendimce avunacağımın,
Kısacası seni nasıl sevdiğimi anlamanın anlamındaymışım...

Lakin;
Sende benden geriye ne kaldı ki ...?


deepmirror