. . .
Bu sabah kendimi
aynaya bakan suretimden vurdum
astım saçlarımdan göğe kafatasımı
sırf laf etmesinler diye
mahallenin kocakarılarının dillerine kezzap
kulaklarına civa sözler fısıldadım
kimse kusura bakmasın
bu devran böyle gitmeycek

Avuçlarıma saçma kucağıma barut doldurdum
hedefe ayarlayıp kurşunu tam onikiden kondurdum
bir kaç günlüğüne hümanistliğimi dondurdum
kimseler alınmasın bu acı hep bizde tütmeyecek

Günde kırk sefer uyuyup uyandım
gece karası şafak arası kısacık
duyguya daldım anda birazcık
parmak aralarımdan aktı kanım sıcacık
bereketli başaklar misali
kimse hamasi laflar etmesin bu böyle bitmeyecek

E y y yüreğime düşürülen kurşun
sen atandan daha kalleş değilsin
emmişsin suyu soğuk soğuk ta
nasılbir pusula çizdin ki ömrüme
Er yaşımda gelip oturdun döş kemiğime
Bereatım oldun Şehitliğime . . .
:
Yunus Beypınar