Kimsesizim,
Susmak bilmeyen duygularım,
Ve susturmayı çalışan düşüncelerim,
Bu ikilem arasında fazlasıyla hırpalandım...


Kendimi cay bardagının dibinde bırakılmış
Caya benzetiyorum,
Caya rengini tadını verirken,
Bardagın dibinde kalmaya mahkum oluyor.

Cok sıkıldım nankörlüklerden, bencilliklerden,
Hayal kırıklıgına ugramaktan
Harap düşmüş yüregimin,
Ölüm kalım savaşı vermesinden..!

Aklimı susturmaya çalışıyorum.
Her yer karanlık,
Mavi gökyüzunün altındaki simsiyah yaşamım.
Yaşamam için umut gerek.
Sevmem için sebep gerek...

Yarınlarım ecek acak’la,korkuyla ,
Dünüm keşkelerle dolu.
Ne yapsam bilmiyorum,
Nereye gitsem hangi yöne dönsem ayırt edemiyorum,
Doguya dönsem güneş doğmaz biliyorum...

Öyle ki yinede yaşıyorum.
Nefes alıyorum, hareket ediyorum,
Ama halbu ki yaşayan bi ölüyüm,
Kimse görmüyor bedenimin altındaki ölü ruhu...

Kimse anlamıyor,
Ben artık,
Hayatı kaldıramayacak kadar,
Yorgun ve güçsüz biriyim...!