koparttım tez canlı yüreğimi o an ki korkudan
tüm ruh halim de karardı
özümü de deliverdi birden ok gibi o bet duyguların
o an yaygara koparacak da ne vardı
mehtabı seyretmek de meğer ki bir suçmuş hiç yoktan

belki de bir gün gelir sende anlarsın
beni de ne denli çok sevdiğini
belki gidince
belki her şeyler bitince boş yere
kim bilebilir ki belki de ölüm beni çağırınca
dinle bak nasıl da etrafımızda dönüp de durur leş kargaları
yok oldu belki de duygular yaşamımız ertelenirken
dilinle yaklaşma ha sakın bana
sana gönlümün ta derinliğinden
sunmuş olduğum onca hoş duygular varken

gülleri devşirip de getirdim sana hep gönül bahçemden
daha iyileşmeden yüreğimi kanatarak
sormamıştım oysaki sana ne istediğini benden
oysa içimi öyle soğut muştum ki kızgınlığımı atarak
biz bu denli kirli olmazsak suya ne gerek vardı
bak da gör işte herkeste bedelini aldı
hem de ne çok yağdı üstümüze sanki bir sicim gibi

insan oğlu ancak taşıdığı sevgi ölçüsünde insan olur
husumetine yordum attım çekemediklerini üstümden
koydum salkım saçak isteklerini
bir tek inancım kaldı
iblis dürtüsü gibi birden uyuşmazlık peyda olunca
tutkuyu aksatmış tık ya
sorup da soruşturdum da iç güveyi gibi yaklaşmaya

ben bir isterken kim varsa toplandı etrafımda
sadece bir tek sen yoktun yanım da
beni sana hasret bıraktın ya helal olsun ustalığına

ben haya edip de susarken
oysa sen korktum sanırsın edepsizliğinden
ya düş ya da
bırak da ben düşeyim yakandan
hemen bu gece henüz sabah olmadan

d
a
m
l
a
damla düşüşte kayboldu ya tümden duygular
hep eriterek bitirdin ya sen içimi
hiç ölmeyecek gibi bu kırıcılık bu kibir de ne
bak yuvarlanış ta geçip de gitti zaman
ne ki bu o benlik zirvesinden kalma duman
peki bu burnun şahikasında ki havan da ne
gurur da
kibirde
benliğin de
nefsinin kör istemlerin de
nedir ki bu düşmanca isteksizliğimiz
neden ki de hep hasut kalıyor birlikteliğimiz

makberi de ne kadar derinmiş meğer ki yaşarken ölmenin
bedeli de o denli de ağır oluyormuş istemsizce gömülmenin…



(20.08.2015) AZAP…