0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
728
Okunma
Karanlıkta tökezler lisanı kör olanlar
Gün doğsa yüzüne, kurur dudaklar
Yapmacık kahkahaların perdesine bürünmüşler
Beden gazi, kalp şehit ,ruh arafta...
Ben kurumuş topraklarda yeşerdim
Adım Çolak ,soyadım yokluktur benim
Bu yüzden hüzünlüdür türküler bende
Ellerim nasır ,topuğum çatlaktır benim...
Sanılmasına büyük hayallerin süslü beşiğinde büyüyorum
Bir umut geniş bir bahçenin yalın ayak toprağında koşuyorum
Gölgesi düşmüş hanemin kucağında, içerken çayımi
Ellimde bir romanın son mısraları ve taze domates kokusu
Kabir de definetmiş umutlar ,çağırıyor bedenimi
Ruhum amade bu arzuya
Zaten kalp kefen giymiş bu beşeriyata
İklimler kaprisli camlar ardında
