FIRSAT VERMEDİN

Bir akşam üzeri çekip giderken
Söyleyecek söze fırsat vermedin
Dağlarımı duman aldı çok erken
Beklediğim yaza fırsat vermedin

Bilmiyorum benle ne idi derdin
Huzur istemiştim ızdırap verdin
Çileli gönlümü bin yerden kırdın
Bir an bile haza fırsat vermedin

Artık gidiyorum belki de dönmem
Seni görürmüyüm acaba sanmam
Aşkın ocağında bir daha yanmam
İçimdeki köze fırsat vermedin

Ay olup doğardın zifir geceme
Güneş idin pencereme bacama
İlham oldun her kelime heceme
Cümledeki öze fırsat vermedin

Gördümki bitmiyor yersiz İnadın
Sevdamı bin türlü yolla sınadın
Yâdellere doğru çırptın kanadın
Ne hikmetse bize fırsat vermedin

Kara kaş altında hüzünlü bakış
Kalbinde esirim bulunmaz çıkış
Sana gelen yollar dikenli yokuş
Çıkam dedim düze fırsat vermedin

Sadâkat üstüne çekilmez kalem
Gün gelir niyetin çözer bu âlem
SÜKÛTİ yüreği bekler bir selâm
Biter derken ceza fırsat vermedin

Gürsel Sükuti