1
Yorum
8
Beğeni
5,0
Puan
1267
Okunma
yürüyorlardı
vaktin eşiğine
merhameti uğurlarken ahşap şiirler
dilenen umutların eski tümceleriydi beşikleri
kirpiksiz sayfaların bilinçaltına
yakışıyordu döngüleri
sanki lal büyüsünde
yersiz sallanırken kayboluyordu iç sesleri
geriye kalan her yolda
ruhlarına dökülüyordu ter
nedense
ne kendileri
ne de aldanışların kök suretleri
gülümseme kırıntısıyla sarılıyordu hayat ipliğine
İster
istemez
düşken düştüler
zamanın hiç bir niyetine ulaşamadan soldu ayak izleri
ama nicedir ağlamadılar
kımıldamıyor da çapaksız gözleri
....
5.0
100% (8)
Cevap Yaz