Gene hicrana büründü gönül gene eder feryat
Sen vefa bilirdin ey bülbül neden susarsın ki heyhat?
Az mı feryat ettik sen’le seher vaktinde bağlarda
Şimdi dertliler oturmuş yaslı halime ağlar da...

Hicranlı gönlümden akan yaşlar doldu pınarlara
Ağladı, ağlattı... masal oldu ulu çınarlara.
Savurdu da kavruk rüzgâr diyar diyar,belde belde
Sanki bestelenmiş şarkı oldu bütün gönüllerde.

Hüzünlendi bulutlar bak, gözyaşın’ döküyor yere
Dilenci olup da gönlüm senden umut mu dilene...
Ey bülbül,nedir bu kastın hani sen- ki- vefâlıydın?
Bilmez miydim sen de benim gibi Rabb’a sevdalıydın.

Söyle şimdi beni neden koydun yalnız ve bi-çare?
Sen misin Hakkın yolunda mecnun ben mi divane?
Haydi ne olursun gel bak bu nağme sensiz gitmiyor
Yol uzun...yol çetin...gelmez isen yalnız yol bitmiyor.

Susma ey bülbülüm susma cevap ver şu feryadıma
Sen koşmaz isen kimseler koşmaz benim imdadıma.
Gene olsun seninle şen ve şakrak şafaklar ,çağlar
Çaresizce bu yoldaşın yol gözler oturmuş ağlar.

Susma gönülden bir kere haykır da "ALLAH" de yeter
İşte o zaman inan ki,bütün dertlerimiz biter.