Yuvasız kuşlar gibi
Kırık gönlüm hüzün dolu
Hani kestiler ya incir ağaçlarını
Ardından dutları
Hiç düşündüler mi acaba
Bu ağacın meyvelerini
İncir dolu dallarını
Ya kuş yuvalarını
Belki yavruları vardı
Yuvalar içinde
Yok akıllarına bile gelmedi
Onlar gün batarken
Yuvalarına dönmüşlerdi
Ama yoktu ya
Şaşkınca onca serçe kuşu
Deli divane oldular
Yuvalarını ararken
Bir sağa gittiler bir sola
Çığlıkları karıştı akşamın
Esen rüzgarına
Yoktu işte yoklardı
Ne ağaç vardı nede yuva
Perişan uçtu durdular
Alaca karanlığa kadar
Duyan yoktu ki seslerini çığlıklarını
Rabbim bu kadar acımasız mı olur insan
Hiç düşünmeden tarumar etler ağaçları
Karıştı toz toprak içine
Ne yuva geldi akıllarına
Nede yeşil ağaçlar
İşleriydi önemli olan
Bir an evet kazılsın olsun bitsin
Zavallı yuvasız kuşlar
Şimdi kim bilir nerede
Belki yuvalarını düşünür
Gözyaşı döküyordurlar
Umutsuz rüyalarında
Görüyordurlar incir ağacını
Ve dut ağaçlarında geçirdikleri
Güzel günleri anıp hayallerinde
Yaşatıyorlardır
Ah insan oğlu ne oldu merhamete
Ne oldu insanlığına
Bu kadar mı acımasız oldunuz
gönül dostlarım karşımda kesilen ağaçların ve kuşların feryadıydı dizelerim içimden öyle geldi
Ayşe Karan