. . .
Hatasız kul olmaz
ararken başkasında fırkatın
aslında kendi söyler sirkatın
ara ama arama sadece
kendi çöpünü hasır altı yaparken
görme eldeki daneyi karıncalar kaparken
özden kazınan kabuk misali hayatımız
ayrılırken kabuk gövdeden
zamansız işaretler yapıştırdılar gövdemize
ten ruha veda etti ruh tene

... Ve son pişmanlığı da kazıyıp teneşirlerden
attılar yıkanan mevta ile gasılhaneden
helallik alıp koyverdiler kara toprağa
çekildi sonra herkes kimi yakına kimi ırağa

Az zaman geçmedi aradan ruh teni aradı
ten ruhu yıllarca
zaman mefhumu işlemedi tahmine
kimseler bilemedi kaç an vardı asırlarca
Gidenler gitii kalanlar ömrüme bereket
çocukluğumun serçelerini bilyelerini uçurtmalarını
umarsız korkusuz delice o güzel günlerimi

. . . Ve ben hala aynı günün güneşini özlüyorum
eski bir eylül de güneş elini eteğine toplayıp giderken
diğer kürenin öbür yarısına
:
Yunus Ça