4
Yorum
5
Beğeni
4,8
Puan
1620
Okunma
Sevdâ dolu gözlerden iki damla süzüldü,
Karanlıklar tutuştu, içindeki yangından.
Bir köşede mahzun bir yürek yine üzüldü,
Havalandı martılar, ufuktaki enginden...
Kızıl-sarı yapraklar, son rüzgârla döküldü,
Güneş, ömrün ufkundan sessiz sessiz söküldü.
Ömür geçti, boyunlar çaresizce büküldü,
Yorgun ruhlar da şimdi kaçarlarken kendinden....
Dökülmüş yaprakları goncaların, güllerin,
Ne kadar uzak kaldı, o sevdiğim ellerin.
Bir yürek yangınından arta kalan küllerin
Uçuşması ne hazin, yaşanan aşk cenginden...
Hâlenur Kor
5.0
75% (3)
4.0
25% (1)
Cevap Yaz