Küçücük ellerine saklamış şekerini.
Yüzü gözü gözyaşlarıyla lekeli…
Kıvır kıvır saçları
Alnına düşmüş…
İçindeki acıyı silemez zaman.
O mâsum yüzünde acı duygular,
Kapatsa gözünü hep karşısında,
Ne yapsa kaybolmaz o silik hayâl…

Uykuya dalsa bir an,
Titrer, uyanır,
Uzanır elleri karanlıklara,
Arar annesinin sıcak nefesini,
Ne yazık, tutamaz şefkâtli ellerini,
Yorganın içinde sessizce ağlar…

İçinde biriken anlamsız keder,
Nedendir bilemez, onlar nerdeler?
Gelen geçen okşasa da saçlarını,
Onun beklediği ana kokusu,
Gözleri kapıda umutla bekler…
Kıvrılıp uyumuş bir yavru kedi
Erimiş, düşmüş bir tarafa
Elinden şeker…

Daldığı rüyâlar getirmiş onu,
Özlemle sarılmış annesine, gülümser yüzü,
Bir melek gibi uyurken, pembe ağzından
Dökülüyor, hasretle, o ‘ANNE’ sözü…

Kırılmış şimdiden kanadı, kolu,
Kahrolası savaşların vurduğu çocuk,
Daha süt kuzusu, gözü yaş dolu,
Büyümeden hayatın yorduğu çocuk…

Halenur Kor