Ayrı bedenleri tek bünyede toplar, benleri bütünler bizi getirir, biz'in ortak olduğu tün haller toplamıdır, ortak olunamayan tüm hallere ise ortak olabilme isteğinin tavan noktasıdır, kişilerin kendi öz benliklerinden sıyrılıp, o, ben, biz, bir haline dönüşüdür, adı da tadı da aşktır.
Kendi içerisinde hiç bir ego ya yer vermez, ki ego kişilerin benlik kaygısı demek değil midir? Burada ise kişiler kendi benliklerini birbirlerinde öldürür biz'i yaşamaya başlar, artık kendi kavramı yoktur biz vardır.Bu safhadan sonra seni seviyorum gibi bir söz dahi yavan kalmaktadır, yapılabilecekler sınırsızdır çünkü, senin için ölürüm ise: Ben tüm benliğimi sen de öldürerek bir biz de teklik haline döndüm ve nefes almaya başladım bu teklik hali içerisinde tüm boyut, zaman ve mekanlardaki herşey ve hiç bir şey sadece sen dahilinde güzel, yokluğun halinde ise dahilliğinde mana bulan her şey hiç, ve hiç dahi senin varlığında manalandığından yok, yok kavramı da senin yokluğunla kazanıyorsa anlamını bilinen bilinmeyen tüm mana, kavram, her şey ve hiç bir şeylerin, taşıdğım beden de dahil olmak üzere yaşanılan maddesel evrende yeri yok.
Özetle:
Sensiz ben hiç, beni sen de, seni ben de öldürdüğüne inanarak öldürdüm, ortaya çıkan teklikliğin var olan olmayan her şey ve hiç bir şeylere saf gerçek manalarını kattığına inandım, hepsini biz dahilinde anlamlandırdım ve bu fiziki varlığın maddesel evrene gelişinin adı olan doğumun da evrelerindendir, biz doğdu.
Bizden doğan ile biz tekrar doğacağız bu da başka bi evresi.
(Tamam yazmıyorum başka başlamak istediğim kitabımı buraya başlayacağım yoksa ki zaten başlamış gibi oldum) :))))))))))))
N.O.C