Çocuktum... Sen bilmezsin
Yine de bilme
Sefer emri verdiğinde babam
Hazır kıta beklerdim kimliğimi unutarak
En çok anneme üzülürdüm
Yani yoktan var eden kadına
Görürdüm verdiği nafile savaşı

Bu yüzden
Kaygıydım yüksek seste
Korkuydum gürleyen gökte
En çokta
Ürkek bir çift gözdüm babamın yüzünde

Çocuktan da çocuktum
Merdiven altıydı saklı düşüncelerim
Arada açar düğümlerini son ses türküler söylerdim
Bastırmak için hezeyanlarımı

Evciliği bilmesem de iyi oynardım yalnızlığımla
Bazen mızıkçılık yapar
Günlerce küserdim kendime

Büyüktü kocamandı insanlar
Benim öykümse minikti kedi kadar
Sormadılar
Neyim ,
Kimim
Görmediler
Çektikleri çelik perdeden
Kumdan kalelerimi

Çoğaldıkça umutsuzluk
Ben hep azaldım küçük küçük

Biliyor musun hep böyle süregeldi aldanışlarım
Miadı dolmuş antika kandil gibi
Sabunla yıkayıp yaktılar gözlerimin fitilini
Cehennemi bilmeden cennetimi işgal etti yalan dolan
Ve güven denilen kor kızılı ateş

Yetmedi gücüm
Silemedim çalıntı kalemle yazılmış yazgının isini,pasını
Hep gölgem korudu arkamdaki çocukluğumu

Hani söylüyordun ya
"Ben senin bu alem hallerini seviyorum " Diye.
Bu sebepten büyümedim ben
Gün kestim ellerimle güneşin saçlarından
Haftaları kırpıp ay doldurdum hızlıca ömrüme
Büyüdüm... ama yinede yetiş/e/medim boylu boyunca

Yinede sen bilme
Masalsı bir ülkenin mülteci çocuğu olduğumu.


Dilek USTA