0
Yorum
13
Beğeni
5,0
Puan
1045
Okunma
uğurladım
ürküten karanlığı
o hep bildiğimiz
sessiz çoğalmaların düşen çerçeveleri döküldü yanı başıma
seyre daldım
ruhumun sarnıcındaki rüyaları
büyüdü saçlarımdaki vazgeçişler
titredim
sanki fısıldadım toprağa
ki,,,,
suretsiz
el verdi gözlerim uzaklara
gördüm kıvrılan hüzünler vardı
sufle şerhalığında
neden
örselenmiş
ve bir o kadar da duvaksız
kabulsüzlüklerin etiketleri
umutların koynunda gelin ediliyordu
sormadım
hiç konuşmadım
duyusal resimlere
bir çığlık attım uyandım
görmeden inanmanın sallantısız iç çekişlerindeydim
şükür/dedim
halen insaniyetli insanlar vardı
kırılan çerçevelerin zamansızlığında
….
5.0
100% (7)
