ah annem !
kayıp bir aynanın yüzüydü gölgemin peşine düşen
koştukça koştu
kaçtıkça kovaladı
dipsiz bir kuyunun karanlığı ile yıkanmış gibi hayat
dizlerime zincir korkularım


ah annem !
kan kokusu sinmiş yakalarıma
boğazıma takılan lokmalar çekmiş sankı kör bıçağı
genzimde tarifsiz acılar
gönlümün duvarlarına sürülmüş silinmez lekeler



şimdi çocuk gülüşlerine saklanmış kızgın bir nehir var gamzelerime dolan
kırık gülüşlerden taşanlarla yürür zaman


annem !
baharın sahipsiz kıyılarında beslenen ömür
kışların soğuk odalarında üstsüz kaldı
ayak tırnaklarımdan başladı merâsim
ve sol yanıma çıktıkça büyüdü yaralarım



ölüm kadar ölmedim belki
ama ömür sonuna kadar saklar beni


toprağı çocuk kokan şehirlerin namus kavgasının içinde
dudakları zehir döken
elleri ateş veren
yüzünde insanlık kalmamışlar cehaletten sana sığındım
sen ıslah et yarab !





28/07/2015
08;55
eMİNeYZAMAN