Deli bir doru gibi koşmak gerek,koşmak.
Tırmanmak gerek tırmanmak, hayatın umanlarına.
Uçurumların kıyısından geçerken dağ yankılanmalı ayak sesine.
Nefes vermek gerek, gök mavisine armağan.
Geçerken namert pusulardan, ölümden korkmak bize yakışmaz.
Bilir ki ölüm rabba ulaşmaktır.
Düğündür, bayramdır acıların çemberinden uf demeden geçmek.
Emindir emin, kalbim hayatın an zamanından sonsuzluğa emin.
O nedenledir ilk sözüm neyse son nefese onurumun şerefim bilirim.
Sahi durmak ve yoruldum demek, var mı teslim olmak? öyle...
Sende hiç olmak için kalbim çarpmıyorsa,
Söker atarım dipsiz kuyulara ..
Madde değil ki derdim,
Ve manada aramıyorsa kanımdaki her zere seni,
Akıtırım kor ateşlere..
Öylesine her şey sen olmuyorsa, o zaman yitik sayarım kendimi..
Sana dedim sana.
Ferhat’ın açtığı arıktan bir şebnem damlası gibi akmak gerek akmak, damladan deryaya..
saf ve duru
Şiir kamil üci