Gece yine karanlık, hüzün dolu bulutlar,
Mahzun gölgeler gibi, kıyıda durur taşlar.
Dalgalar bitap düşmüş, boşa çıkmış umutlar,
Ruhumda bir isyanın sessiz feryadı başlar.

Neden, nasıl ve niçin; sorular, hep sorular,
Cevabını bulamaz, şüphesini doğrular.
Manasını yitirmiş, anlamsız bir hayatta,
Kapıldığı sevdayı, insafsızca sorgular.

Ne in ne cin ortada, sadece hatıralar,
Rüya gibi bir anı sessizce anlatırlar.
Hafiften esen yeller, kokusunu taşır da,
Kapanmaz yaraları, sürekli kanatırlar.

Bir suret hayal gibi, naz ile gelir gibi,
İçimdeki efkarı anlar da bilir gibi,
Biraz mahcup ve üzgün, titreyen elleriyle,
Pişirdiği kahveden, bir fincan verir gibi.

Başını şu omzuma yaslayıp duran da kim?
Göğsüme sevda ile cilveyle vuran da kim?
Yıldızlar göz kırparken, “bak gelen de kim?” diye,
Bu güzel hayalleri, bana kurduran da kim?