Aşk hecenin düştüğü son dem son noktasında elem
Derman yine sana yüzüm, avuçlarım dönük gökyüzüne
Yağmurun ilk ve son damlasının kavuştuğu yer toprak
Çal kapıyı utanma
Ay
yıldız
Güneş
Dilen bir camii avlusunda
Zekât
Sadaka
Fitre
Tarafımdan gönlüm teslim
Param pulum olmasada




Bir yıldız ektim içime
Ay tohumları serptim
İlişik bir gül
Bir tebessüm
Ses
Ündü ünsüz bir yalnızlık gecesinde başlayan göçüm
Öyle bakma bana
Bilmem hangi yükün altında ezildi bedenim
Yüreğim yüreğine dokundu gökkuşağında
Gökkubbenin apak bulutları aldın koynuna ölümsüz



Kuş kursağında kalan son arpa boynunda halka bir güvercinin

Aşk sırma saçları tan yeri ağartısı
Şafak sökümü zeytin dallarında
Kıpırdayan tomurcuklar
Ne varsa
Ne varsa
Ne varsa
Kuma gömdüğüm ayak altında
Yağmurlarla toprağa ektiğim
Hüzün gözyaşlarında
Gönlümün en hücra köşesinde duam
Bir vatan
Kılçıksız balık gibi temiz
Nehirlerinde yıkanmış
Denizlerde yatrırıldı kokmasın diye tuzlu denizlerin..


Büzüşmüş olan parmaklarımızın kırışıklarının katı çizgisinin içine kazınmış aşk..
Yaprakları kim engel olabilir sonbaharda sararıp dökülmesine
Ve.. Rüzgarı kim susturabilir ..
Dudağınızda yapışan ıslığa dilsiz çığlıklarım
Ve.. Çiçekleri ya umutları giydirirken beyaz gelinliğini..
Kim engel olabilir ki baharda..
Her şey ne çok değişken değil mi?



Ben içindeki boşluğu çocukken okşanmamış
yüreğini şarkılarla dolduran
şarkılarla avutan bir adam tanıyorum.
Anne şevkati gibi seviyorum
Yağmurlardaki hüzünler dolduruyor gözlerimi

Aklımın yettiğince esti rüzgarlar
Cirit atıyor eller memleket hasretimin içini..



Bu güneş
Bu gökyüzü
Bu toprak
Ah! Yaz kokusu
Akşam güneşi!
Saçları düşen kristal çiğ
Özsu gibi yeniden buluşuyor kanla
Yaşamın çizgileri içinde
Büzüşmüş parmakların belirliyor sonsuzluğa
Siz kuşlardan daha iyi konuşuyorsunuz
Çünkü ayağınız bir adamın
Kalbi üzerine basıyor toprakta..


Nurten Ak Aygen
07.07.2015