gülüyorum...
halime gülüyorum utanmadan
deniz kenarında otursam
elimde şemsiye
dalgalar yalasa yavaş yavaş ayaklarımı
gökyüzünde güneş gülümsüyorken
hiç bir köpüğünü zayi etmesem
kumsalda ölmek istiyorlarken
şemsiyemin içine alıversem tane tane
bir damla gözyaşında okyanuslar misali
tane tane biriktirsem şemsiyemin içinde
ve
okyanusları kıskandırsam
güneş vuramayan abisler kadar derin
müren balıklarının kurduğu tuzaklardan habersiz
ılık bir akıntının alıp götürdüğü bedenim olsa
ve
sen
bir denizkızı edasıyla gülümseyerek baksan bana
köpüklerden oluşan okyanusta kaybolsam
şemsiyemin içinde
kimse bilmese nereye kaybolduğumu
sadece sen ve ben bilsek
nefeslerimiz ısıtsa
bir avuç köpükten oluşan okyanusu
gülüyorum
halime gülüyorum utanmadan
hasretin delirtti ya beni
kimse görmesin gülüşlerimi diye ağlamaya başladım
gözyaşlarım ıslattı şemsiyedeki köpükleri
ılık bir ışıltıya rastladı gözbebeklerim
yakıcı güneşin altında buz tuttu ruhum aniden
sen bakıyordun bilmeden o köpüklerin arasından
delirdim mi bilmiyorum
bildiğim tek şey var ki sevdiğim
bir delinin bilinmezlikler dünyasındaki mutluluğu gibi
ben seni çok seviyorum...


Metin Kaya İLHAN
Faroz
TRABZON