İnsan, kavgalı kendisiyle
Unuttu kendini, unutturduk!
Kaybettik, uzaklaştırdık kendinden
İnsan ne dünü anlayabildi ne doğru dürüst kendini, bugünü
Teslimdi, teslim edildi hayatın maddi objelerine,
Sıyrıldı değerlerinden
Kendinden
Hayatın bütünlüğünden
Doldurmuştu kendini kemmiyetle
Yer kalmamıştı içinde keyfiyete
Tükendik içimizde topyekûn, koptuk kendimizden
Kalmadı mana sağanağı bizde
Boşaldı içimizde tüm kavramlar
Değersizleştirildi, ne kadar değer varsa özümüzde saklı
Mana yüklü ölümsüz değerler.
Yüzümüzü çeviremez olduk korkudan
Bakamaz olduk,
Bize, yarını hatırlatan hassasiyete
İnsan; unutuldu, unutturuldu kendinden
Yitikti insanlık
Yitikti artık değerler
İnsanı önemsemeyen insan olabilir mi?
İnsanı önemsemeyen, insani olabilir mi?
İnsanı önemsemeyen, gönle yuva kurabilir mi?
Sevgi taşıyabilir mi?
Ah ! İnsansızlık!
Ruhen özgür değilsen neye yarar çakma hürriyet?
Düşünmeyi düşünemeyen,bilgi yükler sadece
Hedef yoksa ruhunda
Sana yollar açık olsa bile
Sana her yer dikenlidir, bağlısın zincirlere
İçinde oluşan boşluklardır, hayatın zincirleri
Sana ayak bağıdır, paslı düşünceler
Ama yanlışsa metodun,kıvranırsın acıdan
Bir kültürel hastalıktır kendine umacı
Korku sarar ruhu ve med cezir endişeler
İnsan yabancıysa kendine
En büyük aldanma budur işte; başlar serzenişler
Ey insan, kaçma kendinden !
Öldürme içindeki öz benliği
Varlığının bir yanını inkâr ederek varamazsın bir yere
Anlam yoksunu bir âdem olursun, mahkûmsun değerlere
Kendini bilmeden düzelmez, bunca çetrefilli yaşam
Hayat felsefen olmasın,
Gelene ağam gidene paşam.
Ben insan,
Benimle yaşamaya mahkûm bir “ben” im
Ben ruhumla öz benlik’ im
Ruhuma baskı kurmasın bedenim.
İnsan giyindim
İnsan kalmak emelim
Yusuf Erdoğan