sana en yağmurlu damarlarımla
ve yanılmış saygımla
taşın, sert dediğin hissiyle
kafasında kurşun sesi dolaşan
elleri olmayan bir çocukla
çıkıp geldiğim için
adım her zaman yalnızlık
olarak kalacak hayatında

içinde kök salmış tüm yeryüzüne
basa basa geçeceğim
ölümün mutlak güzergâhı
bir parça sevda
evren sanki koca bir kırmızı
yıldız gibi parlıyor olacak içimdeki uzayda

sen buna, geçici bir kuzey rüzgârı, diyeceksin
kelebek ölüleri savuracaksın üstüme

hayır, hayır
bu kadar direnç yeter gözlerime
bu kadar ihanet
artık hiçbir nefretle masaya oturmaz

sen buna, hayatın ince kanı, diyeceksin
taşlarla saldıracaksın denize

oysa kimyası donmuş bir çok hayat
hayatı olasılık bir çok şair var
oralarda bir yerlerde

kendi insafına bıraksan kendini
kendin olursun yalızca
kum tanesine kardeş
sokağa yandaş olamazsın

sen,
bu geceyle uyuyamazsın
sen her sabahla uyanamazsın
erken söz alıp
geç susamazsın, yoksa galibiyetinin
sesinde çocukları duyamazsın …

EMRE VARIŞLI