Hasretim doldu yine
Dolup taştı yine
Bırakın beni yollar
Uzayın dağlar
Varın rüzgarlar
Hasretim azdı yine
Durmuyor,taştı yine

Bırakın beni çekilin,önümde durmayın n’olur
Çekilecek gibi bir yara değil ki bu, kalıp çekeyim
İyileşebilecek bir dert değil ki bu,kalıp devâ bulayım
Can sırtımda duran kör bir bıçaktı bu,tutulur gibi değil
Tutabilsem de,hissetmemeye ellerim muktedir değil
Tutup atmaya,yüreğim dayanabilecek gibi değil
Gözlerimde donan şu kar,çözülecek gibi değil

Karanlığa karışmış çelimsiz geceler/im
Uykusuzluktan sökülüp dikilecek gibi değil
Bilmiyorum işte,ne nedir ne de ne değil...
Öylece dalmışım, bakıyordum
Yollar duruyor...
Dağlar duruyor...
Rüzgar duruyor...
Bir hasret ki,yara bere yüreğim
Hergün biraz daha, varlığını hissettiğim
Hissettikçe, canımdan koparca can tükettim
Ve birgün bedenimden ruhumu kaybettim...

Bu düşünceler ki,yüreğime derin acılar katar
Bu acılar beni yakar,yakar da yüreğimi dağlar
Ah! bu hasret ki nefesime dar düğümler atar
Eriyen şu zaman ki,yüreğimde umutlar kırar
Bu yitik bekleyiş,çâresizliğime kahr’lar katar
Bu hasret ağrısı bir düşman gibi,pusuya yatar
cellât kesilmiş mesâfeler,yollarım prangalar
Beni alır da bir rüzgar,savurup önüne katar
Bilinmezliğe sürgün ederce, ö l ü m e katar