Derin uçsuz bucaksız ,karanlık dipsiz kuyu
Zehir gibidir sanki içinde katran suyu
Derde kedere karmış fışkırdıkça çamuru
Ne gözlerde fer kalmış ,ne kulaklarda duyu
Oysaki ta ezelden yoğrulmuştu hamuru



Yok olan ümitlerden medet umar dururken
Feryadı figân olmuş yüreğine vururken
Bulamamış dermanı sineyi yordukça can
Bereli ağaç gibi yaprakları kururken
kalmaz hiç tahammülü damardan sızdıkça kan



Nasıl dayanır beden bunca azap içinde
Sanki felek tokadı indirmiş sert biçimde
Düşürmüş çatık kaşı. gülmesini unutmuş
Perişan durumuna boyun eğmiş seçimde
Böyle bedbaht yaşarken sevincine umutmuş



Alnında kara yazı silinmez öyle çabuk
Deşilen kanlı yara bağlamaz ki hiç kabuk
Yüreği paramparça nefesini keserken
Ne yaparsa boşuna hayatı abuk sabuk
Poyrazın asi yeli yüreğinde eserken



Nesrin Önem Demir
25 06 2015