ve Tanrı tekrar baktı
ne zamandır pek aldırdığı yoktu
ne çok aynı şeyleri tekrar ediyorlardı
insanları aslında seviyordu
sabah telaşla kalkışlarından
akşam yorgun yatışlarına
minicik kibrit kutusu gibi binalarına
hırslarına acılarına
kurulu bir saat gibi çalışmalarına
sevmelerine sevişmelerine
birbirlerini yemelerine
seyre daldı
yüzü asıldı
fazla sıradan buldu
sevmezdi durağanlığı
bazı yerleri elindeki değnekle şöyle bir karıştırdı
çok hızlı çoğalıyorlardı
nasıl sığdırırım bunları şu minik yerküreye
diye telaşlandı
üstlerine biraz doğal afet
biraz da kin serpiştirdi
herkes birbirine girdi
akıllarıyla oynamalı biraz dedi
ya cennet ya cehennem diye ekledi
içlerine bolca korku saldı
yine tatmin olamadı
ne yapsa artık pek tad alamıyordu
ofladı pofladı
yeni birşey dedi
yeni bir yer bulmalı
yeni yeni canlılar
yeni baştan başlamalı
ve o an kararını verdi
elinin tersiyle birden topu iteledi
küçük top yuvarlanıp
ayaklarının dibine indi
üstünde hışımla tepindi
herşey paramparça yerdeydi
ve işte sonun başlangıcı dedi
gülümsedi

Sezer Ergör Cülcüloğlu