Çocuğunu ısıtıyor güneş
Yağmur yıkarken Nisan’ı
Nede çok bekler kelebekler
Sığdırmak deli dolu yaşamı kısa ömür’e
Oysa tavşankanı çaya sözüm var
Mavi gözlere karşı taht kurup gönlüne

Havalar yorgun dünden kalan
Dalgalar küs denizine gün yarınsızca
Yoksa nazar mıydı Mavi-Yeşile değen?
Asla sanmam inanmam yahu
Belki de denizkızlarının oyudur
Güneşi hiçe sayıp tabiatı doyuran

Ve gözleri geçiyor üzerimden bir kızın
Sessiz bakışları tutuk küs sesiyle
Deniz sandım kendimi birden
Üstünden içi boş yolcu gemisi geçen
Sonra birikip taşıyorum kendimden
Okyanusça anakaraları yutan

Afrika’da yalnızlığına terk edilen İsa gibi
Kırılan çığlığını sarıveriyor dünya
Ve ardından Beyoğlu-Taksim tramvayı gibi
Serenada çıkmış düşünceler
Sonra Nisan kamçılıyor Ekimi aklınca
Ve ansızın yaz emziriveriyor fukara çocuğunu