Bu sabah yine
perdeleri açtım sonuna kadar
her sabah olduğu gibi

perdeleri açtım
baktım sokağa
gözüm telefonda ama
bakacağım her zamanki yerinde mi
çiçek satan ihtiyar

esmer
yağız
belli ki gençliğinde
can yakacak kadar yakışıklıymış

severdim esmerleri
babama benzedikleri için

gözüm telefonda
belki bir not bırakmışsındır tele sekretere
uyumadım bütün gece seni hayal ettim

dedim ki kendime
hadi inkar etme
gece gündüz düşündüğün o

kendimi kandırıp
onu düşünmediğimi tembihliyorum aklıma
aklım hep ondayken hiç kanar mı

gözüm telefonda
belki bir bir not bırakmıştır biri
o biri kimse

belki güneş vurmuştur penceresine
akşamdan biriken yağmur parlıyordur
belki bir kuş konmuştur penceresine
bir kuş su içiyordur

gözüm aklım telefonda

umut işte
belki yarın hava açar
aşağı inerim
bakarken bakarken sokağa
sanki beni gördü ihtiyar

bir fincan süt kaynatıp götürsem
ya da bir bardak çay
nasıl makbule geçer
lakin vakur
inatçı

ama olmaz şimdi çiçek vermeye kalkar
almasam olmaz gücenir
para da almaz ya

temiz pak ta hani
nerdeyse iyi giyimli diyeceğim de
geçenlerde farkettim
uzun süre bakmış olacağım ki yanakları kızardı
soğuktandı ama bu kez bakışlarını yere indirdi

ne kadar gizlese de giysilerinde bir ezilmişlik
bir güceniş zedeleniş
bir kayboluş
yani sanki utanç diyeceğim
göz göze gelmedik hiç

yine bir haftadır yok/tu/sun
yine her sabah perdeleri açıyorum
pencerene ardından
sokağa bakıyorum
bir gözüm de telefonda

bu adam ne yer ne içer
senin umrunda değil
belki haftaya gelirsin
ihtiyardan bir buket çiçek alırsın belki

haftada bir olsun karnı doyar

şimdilik
pencerende su içen kuş
ve haftada bir olsa da
bana aldığın çiçeklerden
midesine sıcak bir çorba giren
o sevimli ihtiyar
ruhumdaki doygunluğun sebebi
telefonla da aramadın bu aralar

aklım fikrim
gözüm telefonda

belki bir not bırakmışsındır
sevgilim demişsindir yalanlar söylemişsindir
olsun seni bağışlıyorum
yalancı

31/oCak/2012/Salı/Bodrum