Bir gece vakti geldim sen yoktun
Mavi hırkalı çocuklar karşıladı beni
Ellerinde gecenin delişmen mavisi
Ruhumun en ücra köşelerini boyayıp kaçtılar
Tıpkı kapımın ziline basıp kaçan yaramaz çocuklar gibi
Maviyi sevdim siyaha emanet ettim
Sende şiir olmuş bende ayrılık
Bende hayat sayfana düştüm
Bu bir tuzak mıydı



Sonra yürek çeperine yazıldım oku bak
Ben gizemli bir yolcuyum şiirinde soluklandım
Binlerce giz ve kördüğüm olan hayatları ıskaladım



Az önce masum çocukların tüm korkularını aldım dedi barış kanatlı güvercinler
İliklerine kadar üşümüş bahar nisan karını bıraktı
Ve tüm karanlıklar beyazın saflığına büründü



Bak üşüyen kelimeler bıraktım sıcacık çocuk saflığına
Sahi mavi hırkalı çocuk neden hala suskun
Yüreğimden dökülen kelimeler neden ürkütmüş seni
Sonra sen gül ekili düşlerde kaktüs olabilir misin diye sordu şiirler



Ben bu rengi hep sevmişimdir
Sen sormadan önce ben kulağına fısıldayayım mı
Özgür düşlerin ve özgür çocukların rengi olduğu için
Yüreğinden mavilikler hiç tükenmesin
Sen beni şiirinin duvarından silsende
Mavi hırkalı çocuklar hep masum kalacak

Mahmudiye Düzkaya