Nasılda büyük çerçeveye resim,
Gülüşünü sığdırmaya
An’ım yok.
Akbabalar kahvaltısına uyanmışız
Çölümün mavisi
Tedirginim.
Çarkı kırma telaşındayız
Çarkta bizi haliyle
Çomak sokma kalbime.
Tamda orta yerindeyim
Bırakıpta gidebilmenin
Haberin yok,
Yangın yerine su damlası
Talan olana gelecek kaygısı
Taşıyorum,
Terazim yenik düşer sana,
Kırılırım.
Kendi yalanlarına,
İlk inananım ben,
Hakikatini al git
gözlerimden.
Nicedir, cephesinde ümidin
Ve mücadelenin serseriliğinde
Böyle bir sefa görülmemiştir
Bu ne İsraftır böyle,
Beni kendime düşüren,
Renklerin raksı bu resmi
Hangi çerçeve alır,
Çivisi olsam can kurban,
Lakin çakıldığım duvar yıkılır.
Mizacı sert, izahı kıymetli
Sessiz babalar gibi
Sevmişiz memleketi
Dilimiz küfrüne dokunmuş
doğrudur,
İsyanımız hep eğriye...
Ama olmuyor böyle,
Oruçlu gönlümüzün orta yerine
Şelale oluyor saçların,
Bende insanım.
Kaldım onca sınavdan,
vazgeçenlerimden,
ümitlerimden,
küfürlü memleket sevgimden,
Ama sen bana kalmazsın,
Payımı almışım ettiklerimden.
O vakit,
Hangi gecenin ışığıysan artık
Hangi okyanusun derininde gizlenen,
Belki bir duanın kutsalısındır
Hiç Farketmez,
Dön gayri.
Ya
da
Asyanın orta yerinde,
Amaçsızca yarınını kovalayan,
Körpe, deli taylar gibi
yaşa bileğinin hakkıyla
Alnına ter ettiğin geleceği.
Ha, olurda bir gün
Kör çarkın, kirli dişlisi
Görürsün beni,
gülüp geçme,
Okkalısından tükür,
Unutmuşluğumun orta yerine,
Tükür ki,
Yaradanına şükrüm;
Baki kalsın.
Memleketi koynuna alıpta,
sevemeyenler utansın.