Ellerim koynumda çöküyor akşam

Saplanıyor yollara ok gibi müjgan

Kulaklarımda eski yırtık bir hüzzam

Masada boş bir bardak çakmak sigaram




Yağmur yağdı şehre akşama yakın

Toprak kokusuyla girdi bilindik sancım

Keşkeler sorguda ümitler yorgun

Sanırım ben ben biraz aşığım



Ayağım eşikte elim duvarda

Duruyorum öylece kapı aralığında

Mutluymuş gibi bakınca buradan

Perdeyi çekmeyen karşı komşuda



Gece iniyor alıştırarak karanlığa

Emiyor ayı yıldızlar,sanki ana kucağında

Kokusu karışmış,ıhlamur akasyanın

Mevsim yine ilk yaz ve ben betbahtım



Hani anne zamanla geçecekti acım

Sevecektim tekrar en güzel aşka layıktım

İçim bomboş yine bak, ağlamam yakın

Üşüyorum anne,yetmiyor sıcaklığın



Bir ipe dizilmiş ki gecenin ardında gece

İnançlar kader diyor,yenilgi ritüelde

Gündüzlerim meze çay saati sohbetlerinde

Mutluluk oyununa dahilim, büyüdüm anne



Boş duvarlara yine dalacak gözlerim

Tahtımı yaptın da anne, ya özlemlerin

Ben ben olamadım hiç,hayallerindim

Sen bende aslında anne, kendini sevdin



İçimde yeşil bir dal ki gözlerine benzer

Sen çocuk yanım sanıyorsun oysa ki ezber

Bir gün neden şair olduğumu sorsaydın eğer

Affet beni aşk suçlu benmişim meğer


Yine senin bilmediğin düşlerdeyim

Bir sır vereyim sana, perileri var gecenin

Uçsuz bucaksız bir karanlık okyanusta

Kabuğunda bir inci gibi anne derinlerdeyim



Ümit SEYHAN