Akıp giden zaman ve değişen benliğim.
Dün delikanlıydım tığ gibi,bugün değilim.
Aynaya bakarım,değişmiş şeklim.
Ben eski ben,eski ben de ben değilim.

Dünya da yalan,insanlar da,gerçek ne ki?
Saçlarım bembeyaz,kar yağmış sanki.
Aynalar gördüğünden başka, gösteremez ki.
Ben eski ben,eski ben de ben değilim.

Saçlarım döküldü,sakalıma yağmakta kar.
Dün gençlik vardı,yarın ihtiyarlık var.
Beni de artık,dünya değil Ahret kucaklar.
Ben eski ben,eski ben de ben değilim.

Gönül genç olsa da,yaşlandı artık beden.
Yaşıtlarım gayrı,salalarla Öte’ye giden.
Bilirim benim,ha bugün ha yarın beklenen,
Ben eski ben,eski ben de ben değilim.

Beklerim,”elveda dünya” diyeceğim günü.
Geçti bu dünyanın nice bayramı,düğünü.
İçim burkulur hep,andıkça maziyi,dünü.
Ben eski ben,eski ben de ben değilim.


Bilirim,hep gerçeği gösterir aynalar.
Yıkıldı,iki dünyam arasındaki duvar.
Göçüyorum,bitti artık eğlenceler,şakalar.
Ben eski ben,eski ben de ben değilim.

Antalya/Manavgat
Mustafa EROL