koptum kendimden sığındım limanına
ötelerde bakılacak namazına imanına

müptelayım sevdasına esen yellerin
hiç bitmeyen şarkıdır nağmelerin

bu şarkı burada bitmez beste ilahi
dirilişe giden adım ölümle başlar,sahi

hissederim rüzgarım da ılık ılık o mevsimi
bu gelen diriliş muştusu İslam’ın ayak sesimi?

mecburuz çağın vicdanına bir nefes bir rüzgar
pusulasız bir gemiye rahat vermez dalgalar

yalnız akıl nefse tabi patensiz buz kayar
nefse uyan her ruhta akıl imanı boğar

anlık bir gaflettir ki; irade zayıflığı
uhuttan daha çetindi nefsin varlığı

umutluyum bir bahar muştusu esecek diyarımdan
sahilimde bir bayram kalkan gemi limanımdan

tohum çatlattı toprağı fide verdi gönüller
artık herkesin dilinde söylendi O’nağmeler

her şeyde ve her yerde her anımda o beste
inleyen bir ney sesinde aldığım her nefeste

ve gönül yine hüzünlenir ağlar inler kafeste
diri aşk ruhta ve gözde zannetme ki heveste

ey gönül çok bağlanma dünya denilen kafese
kulak ver peygamberin tebliği ettiği o sese

bir ses duydum tıpır tıpır yağıyordu gönlüme
bir ses ki; hâkîmdi irademe beynime

yankılandı dağa taşa kıra bayıra ovaya
niye üzüntülüsün gönül hüzünlenme Allah var ya!

ben artık benim olanı bende bırakıp vazgeçtim
yürüdüm dergahına Allah için huzuru seçtim

ben kırlarda huzur bulan bestekar bir şarkıyım
her gönülde saklı mahfuz kıymetlenmiş varlığım

yüce sanatın muhabbetiyle taçlanmış bir resmim
ete kemiğe büründürülmüş kendi içimde benim

çiçeklerden almıştır gönül rayiham kokusunu
her basiretli göz anlar yüce sanatın dokusunu

sevdam gönül kafesimde saklı zapt edilmez bir bağdır
bir haykırabilsem dünyaya,derler ki; gönül,” bu çağdır”

ve yolcuyum ben tek başıma yaram var derin
islam kazınmıştır alnıma taşıdığım miğferin

oydu adalet çizgisi ve onunla kalem tuttu ellerim
o bir çığır açtı hakikat güneşi;o iki cihan serverim
yusuf erdoğan