Yakamozların parıltısı,
Gecenin sessizliğine inat,
Ay ışığından alan gücüyle,
Adeta bir serüveni yaşar gibi,
Rakkaselerin raksı gibi,
Kendinden geçmişcesine,
Görünüp kayboluyor.
Gecenin seyrinde,
İçimde bir çocuk büyüyor.

Ay ışığı ve yakamozların çağrısı,
Büyüleyen nağmeleriyle,
Karanlık geceye,
Canlılığını sunuyor.
Göz göze gelişlerin sarhoşluğuyla,
Bir bilinmez hülyanın içine daldıkça dalıyor.
Ve...
İçimde bir çocuk büyüyor.

Derunumda ki karanlık,
Gecenin karanlığında kaybolurken,
Birdenbire şimşeğin çakışındaki ziya gibi,
Bir ümit beliriyor.
Ümidimde parlayan yıldız,
Simsiyah olan benliğimi sarıyor.
Ve...
İçimde bir çocuk büyüyor.

Haydi çocuk! Haydi!
Doğma vaktidir, bu vakit.
Zindanından çık,
Bir bahçeden diğer bahçeye doğru.
Kaderindir bu senin,
Yürü menzile doğru.
Hikmetli bir bekleyişti bu,
Ezelden ebede doğru.
Ve...
İçimde bir çocuk doğuyor.

Aydın ÇETİNER
(Bursa-Temmuz 2014)