Yıllar var ki,
Ne kızağa binebildik ne kartopu oynayabildik bir çocuk gibi.
Hatıralarıyla yaşıyoruz geçmişi hep,
Albümdeki siyah beyaz bir resim gibi.
Dalıyoruz bazen,
Geçmişin o saf temiz katıksız duygularına bir rüya gibi.
Yaşayamasak ta hayalini kuruyoruz düşlerimizde,
Her dem bir sevgili gibi.
Doyasıya yaşadık biz çocukluğumuzu,
Karların üzerinde açan bir kardelen gibi.

Lapa lapa kar yağardı hep kış günlerinde köyümüze,
Hiç durmayacak gibi.
Buzlar sarkardı gün batımında saçaklıklardan,
Hiç erimeyecek gibi.
Akşamı beklerdi köyün tüm çocukları,
Gökkuşağı gibi ay ışığı sarsın diye yerleri.
Başlardı çocukların eğlencesi ,
Ay ışığında sabah sanki gün doğmayacak gibi.
Buzdan ayaz kesilirdi her yer,
Karların üzerinde yalın gerçek samimi eğlenilirdi.

Kardelenler açmıyor şehrin kuytu sokaklarında ,
Cılız lambaların ışığında bembeyaz bir aydınlık gibi.
Sönüyor ışıklar duruyor trafik,
Umutsuzca sadece yürüyor insanlar hayaline kavuşacak gibi.
Oysa bu değil mi bu şehrin bitmeyen çilesi,
İnsanın beyninde zonklayan bir çığlık gibi.
Yaşıyoruz her gün biter belki bir gün yaşadığımız bu çile,
Örgüdeki bir yumak gibi.
Günden güne sarıyor tüm bedenimizi ve ruhumuzu,
Sırtımızdan çıkaramadığımız bir kazak gibi.

Osman Dindar İstanbul 17/01/2012