Ayrılığın mor hüznü
Yetim bir çocuğun gözyaşları gibi
Damarlarıma sızıyor
Yüreğimin dibinden başlayan bir deprem
Varlığımı alt üst ediyordu.


Her damarım
Derince açılmış bir fay hattı gibiydi.


Hücrelerim
Ferini yitirmiş güneş parçacıkları gibi
Oradan oraya savruluyor
Her söz
Bir hüzün damlası olup
Yürek başıma düşüyordu.


Göz bebeklerimse zaten yorgun ve çaresizdi.


Ayrılığın mor hüznü
İnce ince yağan bir yağmur gibi
Deli deli üstüme yağıyordu.


Yokluğun bir zehir şerbeti olup
Damla damla kanıma giriyordu.


Bakışlarım
Esir alınmış savaşcılar gibi
Yanıbaşıma yığılıp kalıyordu.


Yüreğimse
Yoksul yoksun ve perişandı.


Gecenin derin koynunda
Kaybolup gidiyordum
Yürek duvarlarımı
Mor bir hüzün çevirmişti.


Sen yoktun artık
Ama yüreğimin tam ortasında
Lacivert gözlerin hala duruyordu.